ارتقاء و تقویت حس تعلق مکانی درفضاهای عمومی با بهره گیری از رویکرد بیوفیلیک

حس تعلق به مکان عاملی است که ارتباط فرد با مکان را افزایش داده و تداوم حضور فرد را در مکان امکان پذیر میکند و به طور کل به دو بخش تقسیم میشود و محصول شکل گیری حس تعلق کالبدی و حس تعلق اجتماعی میباشد که در این پژوهش به شناخت عوامل تاثیر گذار بر حس تعلق به مکان خواهیم پرداخت و علاوه بر ان به بررسی تاثیر محیط های طبیعی بر شکل گیری حس تعلق به مکان پرداخته خواهد شد زیرا حس تعلق به مکان به عوامل مختلفی وابسته است از این رو می توان به حس تعلق اجتماعی که متاثر از ارتباط فرد با گروه های اجتماعی و حس تعلق کالبدی که متاثر از ارتباط فرد با محیط کالبدی که از عناصری تشکیل شده است که دارای شکل، رنگ و بافت میباشد، اشاره نمود اما در کنار ان میتوان به ارتباط فرد با محیط طبیعی نیز اشاره کرد که ارتباط عمیق فرد را با محیط محیا می سازد بنابراین به جهت افزایش حضور پذیری افراد، به بررسی تاثیر ان بر طراحی فضاهای عمومی خواهیم پرداخت که در این پژوهش فضا های عمومی که به عنوان نمونه هایی مورد بررسی قرار گرفته عبارت است از پارک لیل متروپل، پارک نهج البلاغه، مرکز اجتماعی پنیالولن شیلی و روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی و تحلیل بوده و روش استدلال به صورت قیاسی میباشد و سعی به نتیجه گیری منطقی از طریق مقایسه بین شباهت ها و تفاوت ها در شکل گیری این فضا های عمومی پرداخته شده است اما در کنار این از روش جدول swot نیز استفاده شده تا نقاط ضعف، قوت، فرصت و تهدید مشخص و در نهایت این نتیجه حاصل شد که حس تعلق به مکان بالا تر از حس مکان میباشد و به عوامل مختلفی بستگی دارد که فضای سبز که از عناصری همچون گیاهان و اب نیز تشکیل شده است، ارتباط فرد با محیط کالبدی را فراهم نموده و علاوه بر ایجاد اسایش زیستی تداوم حضور فرد در محیط را فراهم میاورد و محیط به عنوان یک کنشگر فعال وارد عمل میشود.