بررسی نور و رنگ در مساجد دوره صفوی

معماري اسلامي به مثابه ي گونه اي از هنر انسان – ساخت كه در حيطه ي هنر مقدس و معماري كيهاني قرار مي گيرد، حامل معاني ضمني است كه اين معاني بسته به ايدئولوژي و مباني نظري سازندگان اين ابنيه و در لايه اي عميق تر، بستگي ژرف و ناگسستني با دين ايشان دارد. اين پژوهش با هدف استخراج اين ژرف ساخت ها در جامعه صفوي با استفاده از شيوه ي توصيفي – تاريخي به بررسي معماري و مساجد مختلف جامعه ي صفوي پرداخته است. مهم ترين نتيجه ي حاصله از اين كنكاش، محوريت ذات اقدس باريتعالي و تصوير بهشت در هنر و معماري اسلامي است، كه به وسيله ي ابزارهاي گوناگوني از جمله نور، رنگ، عدد، فرم و غيره، اين صور بهشتي براي انسان قابل تحمل و اشتياقي براي حركت در قوس صعود در وي ايجاد مي نمايد.