بررسی اثرات پخش سیلاب بر شاخص های پوشش گیاهی (مطالعه موردی: مراتع پشتکوه کیاسر ساری، استان مازندران)

یکی از راه حل های مناسب و کارآمد برای بهینه سازی استفاده از رواناب به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک، استفاده از شبکه های پخش سیلاب می باشد که ضمن کاهش خسارات ناشی از سیل، در افزایش حجم سفره آب زیرزمینی و احیای مراتع مؤثر است. در این تحقیق اثرات پخش سیلاب بر روی ترکیب گونه ای و گروه های گیاهی در مراتع پشتکوه کیاسر ساری واقع در استان مازندران مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور نمونه گیری پوشش گیاهی در مناطق پخش سیلاب ، قرق و شاهد (چرای دام) انجام شد. نمونه گیری در نقاط معرف و همگن هریک از مناطق به صورت تصادفی- منظم و با ثبت درصد تاج پوشش گونه ای گیاهی در 90 پلات یک متر مربعی انجام گر دید. نتایج نشان داد که تعداد 53 گونه در منطقه پخش سیلا ب و 43 گونه در قرق و وجود داشته، در صورتی که در منطقه شاهد یا تحت چرای دام این تعداد برابر 24 گونه بوده است. در بین تیره های گیاهی مورد بررسی، پخش سیلاب موجب افزایش درصد تاج پوشش تیره های Poaceae ،Brassicaceae, Fabaceae شد. به غیر از گروه های گیاهی همچون بوته ها و کاموفیت ها که کاهش معنیداری را از پخش سیلاب به شاهد نشان دادند، مقایسه سایر گروه های گیاه ی نیز حاکی از افزایش درصد تاج پوشش آنها طی پخش سیلاب و قرق بود. آنالیز چند متغیره نشا ن داد که ترکیب گونه ای و گروه های گیاهی تحت تأثیر عملیات پخش سیلاب و قرق بوده است به طوری که گون ههای مهم مرتعی بیشترین پاسخ را به عملیات پخش سیلاب در منطقه داده اند. به طور کلی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که عملیات پخش سیلاب، تأثیر مثبتی بر شاخص های ترکیب گونه ای و گروه های گیاهی داشته است