سیستم سنتی آبخوانداری با استفاده از دانش بومی در استان هرمزگان (چاه های نزو)

دانش بومی بخشی از سرمایه ملی هر قوم است که باورها، ارزش ها،ابزارها و آگاهی های محلی آنان را در بر می گیرد. دانش بومی نه تنها با دانش رسمی تعارض و تناقضی ندارد بلكه ویژگی های متفاوت دانش بومی، آن را مكمل خوبی برای دانش رسمی قرار می دهد.دانش بومی قابل دسترس ، قابل فهم ، ساده ، کارآمد و ارزان است این دانش پویا بوده و چون در بطن محیط طبیعی و اجتماعی محلی تكامل یافته است با شرایط بومی و منطقه ای کاملا سازگار می باشد.آنچه به گردآوری و تدوین دانش بومی در سال های اخیر اهمیت مضاعف بخشیده است، ضرورت دستیابی به فن آوری و دانشمناسبی است که در عین پاسخگویی به نیازهای رو به رشد جوامع، منابع محدود طبیعی را نیز به گونه ای پایدار مورد بهره برداری قرار دهد. مردم هرمزگان با توجه به محدودیت های اقلیمی و خشكی محیطی این خطه، از دیرباز اقدامات مختلفی را در زمینه بهره برداری از منابع آب و خاک و استحصال باران، که بصورت سنتی و تجربی توسط خود مردم کسب شده، مورد استفاده قرار می دهند. پس از شناسایی شیوه سنتی تغذیه آبخوان در استان هرمزگان، دانشی تحت عنوان "چاه نزو" در قالب دانش بومی آبخیزداری و تلفیق آن با دانش روز، الگوی بومی آبخوانداری در استان بوده که در این مقاله به معرفی اجمالی آن پرداخته خواهد شد.