تأثیر ارتباط انسانی بر کاهش اضطراب از دید مولانا و یالوم

این مقاله، سعی بر بررسی تطبیقی دیدگاه مولانا و یالوم، معنادرمان وجودگرا در موضوع تأثیر خدمات حمایتی در کاهش اضطراب و دست­یابی به سلامت روان دارد. یالوم معتقد به ابداع معناست و معنا­ی زندگی را در سه چیز می­داند: ۱- خدمت­کردن به دیگران ۲- خودشکوفایی ۳- آفرینش . آرا مولانا در زمینه­های بسیاری، با وجود تفاوت­های بنیادین، شباهت­های صوری با افکار یالوم دارد. اشعار مولانا، در بردارندة بسیاری از  دیدگاه­های روان­شناختی، جامعه­شناختی، فلسفی و کلامی است و علی­رغم گذشت قرن­ها، ظرفیّت راه­گشائی در زمینه­های متعدّدی را دارد.  او به عنوان عارف و دانشمندی بزرگ، خدمت­کردن به­دیگران را به صور مختلف مالی، جانی، خدماتی و عاطفی مورد تأکید قرار می­دهد و  نقش مؤثر آن را در پیدایش آرامش روحی و اصلاح شخصیّت انسان، تبیین می­نماید و این تأثیر را بر تجربیّات روحانی و آموزه­های دینی و قرآنی استوار می­سازد. او  به این طریق مخاطب خود را به سوی رفتارهای حمایتی نسبت به دیگران تشویق می­کند. یالوم نیز از طریق تجربةبالینی پیامدهای  مثبت ارتباط انسانی را در کاهش اضطراب مورد بررسی و تجربه قرار­داده است و با درمان بیماران مضطرب و سرطانی خود با روش معنا درمانی- که  توانستند تا حد زیادی  از اضطراب رها­شده  و معنی­داری زندگی را تجربه کنند-  به این باور رسید که خدمات حمایتی نسبت به دیگران، نقش اساسی در آرامش روح و سلامت روان دارد. یافته­های یالوم که در آثار مکتوب وی منعکس شده است، شباهت­های فراوانی با نگاه مولانا در این ساحت دارد که در این مقاله سعی بر تبیین تطبیقی آن شده است.