مقایسه اثربخشی طرحواره ‌درمانی مبتنی بر درمان گروهی و برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری مادران کودکان مبتلا به سرطان

مقدمه: پژوهش­ها در ایران نشان داده­اند که 2/0% از کودکان و نوجوانان زیر 15 سال از سرطان رنج می­برند.ابتلای کودک به سرطان، خانواده و خصوصاً مادر را با چالش‎های زیادی روبرو می‎کند و سبب می‎شود که والدین، انرژی و هزینه زیادی صرف نگهداری از کودک نمایند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی طرحواره­درمانی مبتنی بر درمان گروهی و برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری مادران کودکان مبتلا به سرطان انجام شد. روش کار: اینپژوهش از نوع شبه آزمایشی و در قالب طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود، جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی‎مادران کودکان مبتلا به سرطان مرکز آموزشی درمانی کودکان طالقانی شهرستان گرگان در نیمه اول سال 1397 تشکیل می‎دادند، که 30 مادر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل گمارده شدند. گروه‎های آزمایش در جلسات طرحواره درمانی(12 جلسه) و برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی (8 جلسه)، بر اساس پروتکل تدوین شده شرکت نمودند.آزمودنیهای گروه کنترل درمان یا مداخله‎ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش پرسشنامه 25 سوالی کانر و دیویدسون (2003) بود. داده‎های پژوهش با استفاده از نرم افزارSPSS  شاخص‎های توصیفی و تحلیل کوواریانس تک متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.   نتایج: یافته‎های به دست آمده در این پژوهش نشان داد که میزان F  بدست آمده برای متغیر تاب آوری در مرحله پس آزمون در سطح معناداری 05/0  P< معنی دار بود، به عبارتی اثر آموزش تکنیک طرحواره درمانی بر تاب آوری (001/0,  P<109.35  F=) و اثر آموزش تکنیک کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری (001/0,  P<35.46  F=) به دست آمد که نشان دهنده تغییرات معنی دار در روند پژوهش در گروه‎های آزمایشی می‎باشد و همچنین میزان اثرگذاری دو درمان به یک اندازه بود. نتیجه گیری: طرحواره درمانی و برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی منجر به افزایش تاب آوری در آزمودنی‎های گروه آزمایش در مرحله پس آزمون شدند، در نتیجه می‎توان ازاین تکنیک‎ها به عنوان مداخله‎های مفید بر  تاب­آوری مادران کودکان مبتلا به سرطان سود جست.