ویژگی‌های بافتار ژئوپولیتیک ایرانِ دوران قاجار از منظر سفرنامه‌نویسان روسیه

سال انتشار: 1390
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 255

فایل این مقاله در 38 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_HII-21-12_005

تاریخ نمایه سازی: 21 اسفند 1399

چکیده مقاله:

به‌هنگام سلطنت قاجاریان، کشور ایران در نظام بین‌الملل جایگاهی درخور یافته بود. ایران در سیاست بین‌الملل، ازحیث ژئوپولیتیک، پنج کاراکتر ممتاز یافته و این موضوع سبب شده بود به کشوری تأثیرگذار در عرصه روابط بین‌الملل تبدیل شود. طرفه آنکه، این موقعیت مهم از رقابت‌های جهان‌گیرانه میان قدرت‌های برتر زمانه نصیب ایرانیان شده بود و قاجاریان، در پدیدارسازی آن نقشی نداشتند. موقعیت کریدوری ایران سبب می‌شد کشورهای قدرتمند نتوانند از وضعیت راهبردی ایران که در رقابت میان قدرت‌های بزرگ نقشی مؤثرداشت، چشم‌پوشی کنند. کانال ایران برای انگلستان نقش ممانعتی ایفا می‌کرد و برای قدرت‌های بزرگِ دیگر نقش ویژه نفوذیابی داشت. همچنین، کشور ایران درمیان دو دولت مداخله‌گر و قدرت‎مند روسیه و انگلستان، نقش دولت حائل را بازی می‌کرد که نه مستعمره می‌شد و نه مستقل می‌ماند؛ بلکه فقط به ایفای نقش ضربه‌گیر در رقابت نفس‌گیر میان دو ابرقدرت زمانه می‌پرداخت. ناگفته نماند که ایران و آسیای مرکزی درگیر یک بازی بزرگ نیز شده بودند؛ بازی بزرگی که میان بریتانیا و روسیه بر سر ایران، افغانستان، هند و آسیای مرکزی به‌وجود آمده بود. مسئله هند، ویژگی دیگر بود؛ زیرا هند اهمیتی غیر قابل چشم‌پوشی برای انگلستان داشت و می‌بایست به هر ترتیب، در اختیار بریتانیایی‌ها باقی می‌ماند. ایران برای انگلستان، نقش قلعه مدافع هند را دربرابر قدرت‌های بزرگی چون فرانسه، روسیه، و پروس (آلمان بعدی) داشت؛ زیرا هریک از این قدرت‌ها می‌خواستند هند را از تصرف انگستان خارج کنند و قدرت یکه‌تاز و توازن‌دهنده انگلیسی‌ها را در اروپا از بین ببرند.کشف نفت، اهمیت ایران را دوچندان ساخت؛ زیرا، به‌منزله موتور توسعه بود و تصاحب آن، سبب برتری بی‌چون‌وچرا در رقابت‌های دریایی میان قدرت‌های برتر می‌شد. نگارنده تلاش می‌کند با خوانشِ متن سفرنامه‌های پارسی‌گردان‌شده روس‌هایی که در زمان سلطنت قاجاریان به ایران آمده‌اند، ویژگی‌های پنج‌گانه ژئوپولیتیکِ کشور ایران را بررسی کند

نویسندگان

محسن خلیلی

دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه فردوسی مشهد