حکمت در ائینه علامه طبابطبایی

حکمت، برهان و حجتی است که نتیجه آن حق زلال باشد بدون هیچ شک وسستی و ابهامی، معرفتی تام و علم قطعی است. و حکمت را به دو قسمت نظری و عملی تقسیم کرده اند. اما حقیقت حکمت پهنهای فراتراز این دارد. حکمت دریافت علوم حقه و معارف یقینی با اعتدال نیروی نطق است که بعد از تزکیه وتعلیم و تدبر در آیات آفاقی و انفسیِ الهی دست می دهد لذا حکیمان راستین را صاحب حکمت بالغه و معارف الهی و اخلاق فاضله و مُلهم از حضرت حق و مبدأ وحی دانسته اند.و در منابع حدیثی فریقین برخی اصول اخلاقی مانند، تقوی، حلم، رفق و مدارا با مردم، دوری از خدعه و نیرنگ و زهد دردنیا و روی آوردن به آخرت به عنوان رأس حکمت و میزان آن بیان شده است.علامه حکمت را اعتدال در قوه فکریه وجلوگیری از افراط و تفریط و نوعی علم و عمل حقیقی که از فطرت سرچشمه می گیرد دانسته و حکیم را کسی که فعلش با صورت علمیه ای که در خارج از ذهن رسم شده مطابق میداند و از نظر فلسفی حکمت را علمی که پیرامون احوال و احکام موجود مطلق بحث می کند دانسته است . از آنجا که این مقاله با مطالب نظری و علمی سرو کار دارد لذا از طریق کتابخانه ای استفاده شده و با روش توصیفی و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفته است