اولویت بندی معیارهای مبتنی بر آمایش سرزمین مناطق مرزی

چارچوب آمايش مناطق مرزي نوعي برنامه ريزي است كه توسعه را با امنيت و راهكاريي براي توسعه مناطق مرزي ارايه مي دهد كه در آن شرايطي كه مناطق مرزي دارند را به يكديگر پيوند مي دهد. از طرفي پنج مؤلفه مشروعيت، مشاركت، هويت، توزيع و نفوذ كه حكمراني متمركز است و نبود يا تضعيف آنها مي تواند به بحران هاي همنام منجر شود، مي تواند در ثبات سياسي و توسعه آمايش مناطق مرزي و حاشيه اي مؤثر باشد. اين تحقيق تلاش دارد تا پيوند و ميزان تأثير سه معيار اصلي آمايش سرزميني شامل فضا، جمعيت و فعاليت را بر زير معيارهاي 13 گانه مستخرج از معيارها با روش تحليل فرايند شبكه اي با ابزار پرسشنامه مقايسات زوجي در قالب يک شبكه نمايش داده و با استفاده از تكنيک گلوله برفي از ميان طيفي از پاسخگويان از خبرگان فرماندهي مرزباني ناجا، پليس امنيت، برخي فرماندهان استان هاي مرزي و اعضاي هيأت علمي دانشگاه امين به تعداد 43 نفر توزيع و سپس با نرم افزار ابر تصميم ساز (Super Decision) تحليل نمايد. نتايج اين بررسي نشان داد كه زيرمعيارهاي مناطق روستايي، مرزي، مرزنشينان، مناطق شهري (شهرهاي مرزي)، مرزبانان، و اشتغال مرزنشينان به مشاغل دامداري، امور عشايري، باغداري، پيله وري و اداري به ترتيب اهميت مي توانند همگرايي مرزنشينان را به دولت مركزي بيش از پيش ارتقا دهد.