فرهنگ ایرانیان و حقوق بین الملل در شاهنامه

حقوق بشر اساسی ترین و ابتدایی ترین حقوقی است که هر فرد به طور ذاتی، فطری، به صرف انسان بودن از آن بهره مند میشود.این تعریف ساده عواقب، بازتاب اجتماعی و سیاسی مهمی را برای مردم و حکومتها به دنبال دارد.ویژگیهای حقوق بشر: مطابق اعلامیه جهانی حقوق بشر و سایر اسناد بین المللی این حقوق ویژگیهایی را دارا هستند که میتوان به مواردی همچون :جهانشمولی،غیرقابل سلب بودن،تبعیض ناپذیری برابری اگر باورکنیم که شاهنامه، نامه هزاره های فرهنگ و شهری گری و سرگذشت ما ایرانیان است ،آنگاه هرگونه پژوهشی در باب این خورشید آسمان ادب پارسی را باید غنیمت شمرد. آنچه که امروز به نام حقوق بشر نام آور شده و از شاخه های تنومند درخت حقوق بین الملل به شمار میرود، از دوران بسیار کهن و پیش از زایش حقوق بین المللی در ایران مطرح بوده است؛همه مردمان گیتی نیز خود را در زایش و پرورش و قوام امروزی آن دست اندرکار میدانندو بر مدعای خودگواه ها می آورند. شاهنامه استوارترین گواهان ادب پارسی برای بیان دیدگاه های حقوق بشری پذیرفته شده، درایران باستان است. این پژوهش با بهره گیری از روش کتاب خانه ای گردآوری دانسته ها، برداشت ایرانیان باستان از بنیادهای حقوق بین المللی که در پیوند با حقوق بشر هستند را با آن چه که امروزه در قالب مقررات سازمان ملل متحد و دیگر سازمان های حقوق بشری و معاهدات بین المللی پذیرفته شده است برابرکرده و به محک آزمون زده است. در سرانجام کار و پس از روشن شدن پیشرفتگی خیره کننده ایرانیان در زمینه شناخت و پاسداشت بنیادهای نوین حقوق بشری به گواهی فردوسی بزرگ است که هیچ ایرانی و هیچ آشنا به زبان شیرین پارسی را جای نکوهش نیست اگر دیگر بار به ایرانی بودن و پارسی دان بودن خود ببالد.