ارزیابی کمی و کیفی منابع آب زیرزمینی با استفاده از شاخص یکپارچه ردپای آب زیرزمینی (مطالعه موردی: حوضه آبریز زاینده رود)

اقلیم خشک و نیمه خشک ایران، همواره تهدید تنش آبی و در پی آن عدم بهره برداری پایدار از منابع آب را، به ویژه برای استان های واقع در فلات مرکزی به همراه داشته است. کاهش بارندگی و کمبود آب موجب برداشت بیش از حد کشاورزان و بهره برداران از آب های زیرزمینی و در نتیجه برهم خوردن تعادل کمیّت و کیفیت آبخوان و همچنین افزایش دشت های ممنوعه در کشور شده است. لذا این مطالعه به بررسی شرایط کمیت و کیفیت آبخوان های حوضه زاینده رود به کمک شاخص ردپای یکپارچه آب های زیرزمینی و همچنین استانداردهای کیفیت آب شولر برای مصارف شرب و ویلکوکس برای آبیاری در سال های 1385 و 1395، در محیط نرم افزار Arc GIS پرداخته است. علیرغم تمام تلاش ها و مطالعاتی که طی این سال ها برای بهبود وضعیت کمیت و کیفیت منابع آب این حوضه انجام شده، نتایج نشان دهنده ی بهبود نسبی و حتی در برخی موارد بحرانی تر شدن شرایط آبخوان ها می باشد، هرچند میانگین کل حوضه در بخش کمیت منابع آب، از 1/1 به 0/8 و در حوزه مطالعات یکپارچه آب های زیرزمینی برای مصارف شرب و کشاورزی به ترتیب از 8/9 و 1/3 به 7/3 و 1/1 بهبود یافته است، اما بحران آب های زیرزمینی همچنان به قوت خود در این حوضه پابرجاست.