مهندسی ارزش در بستر کارکرد های ملّی؛موردکاوی احیای باغ ونک، شهرداری تهران

مفهوم مهندسی ارزش و بکارگیری آن در کشورهای پیشرفته حدوداً از سال 1950 آغاز شد و لذا بیش از نیم قرن است که در سیر تکاملی خود قرار دارد. در کشورهایی همچون ایران نیز این استفاده از این تکنیک پیشرفت زیادی داشته است، تغییر و تکامل مهندسی ارزش هم در روش های اجرا و هم در حوزه های بکار گیری روز به روز در حال گسترش بوده و افق روشنی را برای این تکنیک ترسیم می کند. هدف از به کارگیری این متدلوژی، بررسی تحلیلی و سیستماتیک فرایند و محصول (خدمت) به گونه ای است که موجب کاهش هزینه ها و افزایش کارکرد و بازدهی شود. عملا در استفاده از مهندسی ارزش، بخش عمده کاهش هزینه در عین حفظ سطح فعلی تحقق کارکرد (وضعیت موجود) اتفاق افتاده است، لیکن بهبود بیشتر، در حالتی اتفاق می افتد که علاوه بر کاهش هزینه، سطح تحقق کارکردها نیز افزایش یابند. این هدف در پروژه های بخش خدمات نسبت به صنعت بیشتر نمود دارد. در این مقاله بکارگیری تکنیک مهندسی ارزش در پروژه احیای باغ ونک (باغ ملّی ایرانی) مورد بررسی قرار گرفته است. در حین مراحل بکارگیری این تکنیک، سابقه و تاریخچه، هویت و بافت ملی در حوزه باغ و بوستان مورد توجه قرار گرفته است و لذا این مطالعات و رجوع به منابع و پیشینه تاریخی خود عاملی مناسب در جهت یافتن راه کارهایی برای افزایش سطح تحقق کارکرد شده است. همچنین در کنار افزایش تحقق کارکرد به وسیله تولید ایده ها (با استفاده از فاز خلاقیت مهندسی ارزش) کاهش هزینه حدود 30 درصد در طراحی اولیه پروژه صورت پذیرفته و در این زمینه نیز رجوع به پیشینه تاریخی و توجه به کارکردهای ملّی مهمترین عامل در دستیابی به ایده ها در کاهش هزینه بوده است. لذا می توان تمرکز بر کارکردهای ملی و بومی را در حوزه خدمات شهری، عامل ایجاد بهبود بیشتر، بعنوان خروجی بکارگیری تکنیک مهندسی ارزش دانست.