ارزیابی و سنجش موفقیت برنامه ریزی کاربری اراضی شهری با رویکرد کمی و کیفی (مورد مطالعه: شهر سجزی در استان اصفهان)

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری قلب برنامه ریزی شهری است که در آن آرایش فضایی و نظم مکانی کاربری ها بررسی میشود. مقاله حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ ماهیت توصیفی-تحلیلی است و در آن از تکنیک های کمی و کیفی برایارزیابی برنامه ریزی کاربری اراضی شهر سگزی استفاده شده است. یافته های پژوهش بیانگر کمبود در سرانه کاربری هایتاسیسات و کاربری مسکونی وفضای سبز و وجود ناسازگاری در توزیع و استقرار کاربری های تاسیسات وکاربری مسکونی درسطح شهر است. در این بین بیشترین و کمترین ناسازگاری به ترتیب به کاربری های تاسیسات ، کاربری مسکونی و فضایباز اختصاص دارد.