باز تعریف مفهوم قلمرو در محله ایرانی

هدف از این مقاله تبیین اصول قلمروی به کار رفته در محلات ایرانی برای پاسخ به نیاز تعاملات اجتماعی است. ضرورت این تحقیق از آنجاست که در دوره معاصر بدون توجه به این اصل و فاصله گرفتن برنامه ریزی معماری از شناخت انسان و نیازهایش ، زیست گاههایی ساخته شده است که به دلیل ناهنجاریهای اجتماعی مطرود گردیده اند. در نتیجه برای اصلاح این نقص توجه به تعاملات انسانی و اجتماعی در زیست گاه های سابقه دار بشری در پاسخ به این مشکل راهگشا است. مفهوم قلمرو سامان دهنده تعاملات فردی تا اجتماعی است و در جغرافيا و فرهنگ های مختلف مصادیق بارز و قابل ارزیابی دارد. تبیین مواجهه این مفهوم با تعاملات اجتماعی در محله ایرانی ، به مثابه یک الگوی زیستی با سابقه تاریخی ، باعث یادآوری راهکار هایی است که ممکن است در افزایش شناخت نسبت به روابط انسانی و تعاملات اجتماعی مؤثر باشد. در این مقاله با روشی توصفی – تحلیلی بر چگونگی مفهوم قلمرو در محله ایرانی به این نتیجه خواهیم رسید که ، مفهوم قلمرو برای ایجاد ساز و کار ساماندهی تعاملات اجتماعی از دو راهکار قلمروهای کالبدی و رفتارهای قلمروی بهره می جسته است.