ارزیابی طرح ساماندهی، بهسازی و نوسازی مشارکتی محله سیروس تهران از منظر بازآفرینی پایدار شهری1 و برنامه ریزی وکالتی

در دو دهه گذشته ساماندهی بافتهای فرسوده یکی از بزرگترین چالشهای شهرهای کشور بوده و منابع زیادی به خود اختصاص داده است. با وجود اینکه تاکنون طرحها و برنامه های متعددی تدوین و تصویب گشته و رویکردهای مختلفی در دستور کار قرارگرفته اما این مسئله همچنان لاینحل باقیمانده است. این در حالی است که کشورهای توسعه یافته به بهترین شکل به مسئله پاسخ داده اند. در کشور ما نیز علیرغم اینکه تاکنون پژوهشهای متعددی از سوی جامعه آکادمیک صورت گرفته و رویکردها و راهکارهای بسیاری ارائهشده اما تقریبا هیچیک از آنها در عمل بکار بسته نمیشود و همچنان شاهد روند ادامهدار تخریب، تعریض و نوسازی بافتهای مسئله دار هستیم. تاکنون هیچیک از طرحهای تدوین شده برای این محلات نیز نتوانستند توفیقی حاصل کنند. طرح ساماندهی، بهسازی و نوسازی مشارکتی محله سیروس تهران نیز یکی از این طرحهاست که پژوهش کاربردی حاضر با روش توصیفی-تحلیلی به ارزیابی مطابقت این طرح با شاخصهای دو رویکرد بازآفرینی پایدار شهری و برنامه ریزی وکالتی میپردازد و نتیجه میگیرد که طرح ساماندهی، بهسازی و نوسازی مشارکتی محله سیروس تهران عملا الگوبرداری از سایر طرحهای مشابه مرسوم در کشور است و صرفا0 عنوان مشارکتی را یدک میکشد که از نظر محتوا و فرآیند نیز فاصله زیادی با اصول و معیارهای بازآفرینی پایدار شهری و برنامه ریزی وکالتی دارد.