لزوم ارزیابی چرخه زندگی محصولات كشاورزی در ایران

كشاورزي همواره به منابع طبيعي وابسته بوده و درنتيجه روابط پيچيده اي با محيط زيست دارد. شواهد موجود نشانمي دهد كه پيامدهاي منفي كشاورزي ناشي از افزايش مصرف نهادهها (كود و سموم شيميايي) و سوخت هاي فسيلي، تغييركاربري اراضي و فشردگي عمليات زراعي منجر به تشديد آلودگي هاي محيطي، از بين رفتن زيستگاه هاي طبيعي و به مخاطرهافتادن تنوع زيستي شده اند. از ديدگاه زيست محيطي، فعاليت كشاورزي زماني پايدار است كه ميزان نشر آلودگي و همچنيناستفاده از منابع طبيعي در درازمدت توسط محيط زيست قابل تحمل باشد. ازاين رو، پيامدهاي زيست محيطي ناشي ازفعاليت هاي كشاورزي به وسيله روش هاي مختلفي در دامنه اي از مقياس هاي مكاني از سطح مزرعه تا سطح ملي موردتجزيه وتحليل قرار مي گيرند. در ميان انواع روش هاي مورداستفاده، ارزيابي چرخه زندگي به عنوان رهيافتي دقيق كه كليهپيامدهاي زيست محيطي يك محصول را در طي زنجيره توليد (از منشأ مواد اوليه تا پس از مصرف) ارزيابي مي كند، در طيدو دهه اخير در سطح جهان مورد استقبال قرارگرفته است. ازاين رو، رويكرد ارزيابي زيست محيطي چرخه زندگي به عنوانيك ابزار پيشرفته تجزيه وتحليل سامانه هاي زيست محيطي شناخته شده و قابليت هدايت جامعه جهاني را به سوي ايجادالگوهاي توليد و مصرف پايدار دارد.