جاذبه های گَردشگَری طبیعی و ملی در تَنگِ اَلله اَكبر شیراز و پیرامون آن (دروازه ای در گذر تاریخ و تمدن ایران زمین)

اين پژوهش مي كوشد كه جاذبه هاي گَردشگَري منطقه تَنگِ اَلله اَكبر شيراز را معرفي نمايد. اين تنگه زيبا، دره اي طبيعيو شيبدار بين دو كوه چهل مقام در خاور و باباكوهي در باختر و در واقع ورودي شمالي شهر شيراز است كه امروز آنرا بيشتربه نام دروازه قرآن مي شناسند. دروازه اي پررمز و راز كه با روند تكاملي پرفراز و فرودش نه تنها به شكلي باورنكردني در گذراَدوار پايدار مانده، بلكه به گونه شگفت آورتري نيز همانند يك تونل زمان، توانسته پيوندگاهي تاريخي ميان پايتخت هايباستاني ايران در دوران هخامنشيان (پارسه و پاسارگاد) و ساسانيان (اصطَخر) با پايتخت هاي اسلامي ايران در دوران آل بويهو زنديه و همچنين با پايتخت فرهنگي ايران در دوران معاصر (شيراز) باشد. اين ناحيه كوهستاني- جنگلي با روندي شمالباختري-جنوب خاوري و طبيعتي چهارفصل، ساختارهاي تاقديسي كم نظيري را از درون زيرپهنه فارس داخلي و پهنه چينخورده زاگرس به نمايش گذارده كه خود جايگاه رخنمون يكي از در دسترس ترين سنگ چينه هاي دوران دوم و سوم زمينشناسي به ويژه سازندهاي جهرم و آسماري است. بنابراين اينجا اَفزون بر داشتن پديده ها و جاذبه هاي گَردشگَري طبيعتگَرايانه (زمين گَردي و بوم گَردي)، داراي پتانسيل هاي گَردشگَري ديگري نيز در زمينه هاي جغرافيايي، تاريخي، فرهنگي،هنري، مذهبي، ورزشي، تفريحي و غذايي بوده و اگر جنبه هاي حفاظتي اين ميراث طبيعي و ملي ارزشمند، در اولويتمديريت و برنامه ريزي همه جانبه قرار گيرد، مي تواند پايه گذار گَردشگَري پايدار در اين گذرگاه باشكوه ايران باشد.