بررسی اوزان عروضی و نوآوریهای زبانی در مجموعه شعر »دیار شب« سروده ی محمود مشرف آزاد تهرانی (م.آزاد)

در شعر معاصر ایران، بزرگترین اتفاق شکل گیری شعر نو است. شعر نو به نام علی اسفندیاری(نیمایوشیج) ثبت شد؛ هرچند پیش از او چند شاعر دیگر از جمله: شمس کسمایی، جعفر خامنه ای، ابوالقاسم لاهوتی و تقی رفعت و ... مسیر شعر نو را مشخص و شرایط را آماده کرده بودند. نیمایوشیج اما با ارایه ی مسایل تئوری و غور در شعر آزاد فرانسه، این جنبش را تا آنجا پیش برد که همه نام شعر نو را با نام او می شناسند. پس از نیما شاعران همزمان با حفظ استقلال سبکی خود، از او و اندیشه هایش الگو گرفتند و برخی هم به تمامی مقلد او شدند. نیما در قالبها مختلف طبع آزمایی کرد؛ اما پس از او غالب چهارپاره رواج یافت. بیشتر شاعران دهه ی سی با این قالب آغاز کردند و کتابهای شعر منتشر شده در آن دوران مملو از چهارپاره است. یکی از شاعران آن دوران محمود مشرف آزاد تهرانی(م.آزاد) است که در مجموعه ی نخست خود به تجربه گرایی اقدام کرد. وزن های مختلفی را آزمود و در قالبهای مختلف طبع آزمایی کرد. این پژوهش در پی بررسی اوزان عروضی این مجموعه و نوآوریهای زبانی م.آزاد در مجموعه ی یاد شده است. اینکه آیا این مجموعه توانسته است به ظرفیتهای وزنی و زبانی شعر معاصر بیافزاید؟