مقایسه استانداردهای آب شرب ایران با EEA و EPA و WHO

برخورداری از آب سالم و کافی حق اولیه همه انسان ها است. امروزه در بسیاری از نقاط مختلف جهان منابع آب شرب رو به کاهش می باشد و یا به علت ورود آلاینده های مختلف، کیفیت مطلوب خود را از دست داده اند. اغلب کشورها جهت تهیه و توزیع آب سالم و قابل شرب برای هر یک از پارامترهای فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی آب حدودی را در نظر گرفته و به عنوان استاندارد تدوین کرده اند که سازمان های آبرسانی ملزم به رعایت این حدود می باشند. اصلی ترین مرجع تعیین کننده سلامت آب شرب در هر کشوری «استاندارد کیفیت آب شرب» آن کشور می باشد. در این تحقیق، استانداردهای کیفی آب آشامیدنی در برخی کشورها مورد بررسی قرار گرفته است. هر کشوری، امکانات و منابع اقتصادی، تکنولوژیکی و از همه مهمتر خصوصیات منابع آب مخصوص به خود را داراست، لذا لزوم تهیه و تدوین استاندارد کیفیت آب شرب به صورت مجزا برای هر کشور امری ضروری به حساب می آید. طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، آب آشامیدنی سالم در طی مصرف نباید خطری را متوجه سلامت مصرف کنندگان نماید. در این مقاله ضمن بررسی استانداردهای فعلی کشور ایران در خصوص کیفیت آب آشامیدنی، یعنی استاندارد 1053 و استاندارد 1011 موسسه استاندارد و مقایسه آن ها با استانداردهای سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA)، سازمان بهداشت جهانی (WHO) و اتحادیه اروپا (EEA)، پیشنهادات مختلفی برای ارتقا سطح استاندارد ایران ارائه گردیده است.