مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات هوازی تناوبی و تداومی بر سطوح سرمی WISP۱ و TNF-α در دختران دارای اضافهوزن/چاق

مقدمه و هدف: پروتئین-۱ مسیر سیگنالینگ القا شونده توسط Wnt (WISP۱) از خانواده پروتئین­های سیگنالی درون­سلولی CCN، آدپیوکین جدیدی است که چاقی را به التهاب و مقاومت به انسولین مرتبط می­کند. لذا هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرینات تناوبی و تداومی بر سطوح WISP۱،  فاکتور نکروز دهنده تومور-آلفا (TNF-α) و مقاومت به انسولین در دختران چاق/اضافه­وزن بود. روش­شناسی: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیشآزمون–پسآزمون بود که ۳۲ دختر چاق/اضافهوزن با دامنه سنی ۱۱-۹ سال و با شاخص توده بدنی ۹۲/۲±۴۰/۲۵ کیلوگرم­برمترمربع در آن شرکت نموده و بهطور تصادفی در سه گروه تناوبی (۱۲نفر)، تداومی (۱۱نفر) و کنترل (۹نفر) قرار گرفتند. تمرینات تداومی و تناوبی به­مدت هشت­ هفته و  سه روز در هفته (۳۰ دقیقه پیاده­روی با شدت ۷۵-۶۰ و ۸۵-۷۰ درصد ضربان­قلب­­ بیشینه به ترتیب در گروه تداومی و تناوبی) انجام شد. شاخص­های WISP۱، TNF-α و مقاومت به انسولین (HOMA۲) در ۷۲ ساعت قبل از شروع تمرینات و ۷۲ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل­واریانس­عاملی با اندازه­گیری مکرر، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ در سطح ۰۵/۰>P تجزیهوتحلیل گردید. یافته­ها: پس از هشت­هفته، سطوح WISP۱ در گروه­کنترل افزایش معنی­داری یافت (۰۰۱/۰p=) اما درگروه تناوبی نیز روندی افزایشی و گروه تداومی روندی کاهشی نشان داد که ازنظر آماری معنیدار نبود (به ترتیب ۰۹۵/۰=p و ۴۰۰/۰=p). در هیچ­یک از گروه­ها، تغییر معنی­داری در سطوح TNF-α یافت نشد (۰۵/۰p). بحث و نتیجه­گیری: اگرچه هر دو تمرینات تناوبی و تداومی توانستند موجب بهبود ترکیب بدن دختران چاق/اضافهوزن گردند، اما تنها تمرینات تداومی توانست روند افزایشی سطوح WISP۱ و HOMA۲ را معکوس نماید. تمرینات تداومی احتمالا میتواند بهعنوان یکی از راهبردهای موثر در بهبود حساسیت به انسولین در کودکان چاق موردتوجه قرار گیرد.