اثربخشی تمرین تکنیک های کاراته بر تعادل و رفتارهای کلیشه ای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم،یک اختلال عصبیتحولی است که در سالهای اولیه کودکی نمایان میشود. مطالعات پیشین نشان دادهاندکه اجرای فعالیت بدنی میتواند جهت بهبود مشکلات رفتاری و جسمانی کودکان با اختلال طیف اوتیسم بهکار رود، اما در زمینه تاثیر روش آموزش هنرهای رزمی بر بهبود تعادل دراختلال اوتیسم مطالعات اندکی انجام شده است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر تمرین تکنیکهای کاراته بر تعادل و رفتارهای کلیشهای درکودکان با اختلال طیف اتیسم انجام شد. روش پژوهش حاضر نیمهآزمایشی از نوع پیشآزمون- پسآزمون با انتخاب گروه گواه بود. به این منظور،۲۰ کودک با میانگین سنی۹۱/۲±۹۰/۱۰ سال دارای اوتیسم به صورت دردسترس انتخاب و به طور تصادفی در دوگروه آزمایشی و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایشی به مدت ۱۰ هفته، هفتهای ۲ جلسه ۶۰ دقیقهای به تمرینات کاتا در کاراته پرداختند. قبل از شروع و پس از پایان ۱۰ هفته مداخله، پرسشنامه رفتارهای کلیشهای و آزمون تعادل ایستا و پویا تکمیل و اجرا شد. از آزمون شاپیروویلکز جهت تعیین نرمال بودن دادهها، و از آزمون تحلیلکوواریانس جهت مقایسه میانگین دو گروه قبل و بعد از مداخله استفاده شد. نتایج نشان داد که ده هفته تمرین تکنیکهای کاراته تاثیر معنیداری بر رفتارهای کلیشهای دارد (۰۰۱/۰> p)، اما نتوانست موجب بهبود معنیدار شاخصهای تعادل ایستا و پویا در این کودکان شود. تمرین تکنبکهای کاتا در کاراته به دلیل شباهت به کلیشهها در اوتیسم و عدم نیاز شناختی میتواند مداخلهای ارزشمند اضافه شده به برنامههای کودکان طیف اوتیسم جهت کاهش رفتارهای کلیشهای باشد.