رویکردی جامعهشناختی به احساس شادمانی سرپرستان خانوار در شهر اصفهان

پژوهش حاضر از نظر کنترل شرایط پژوهش پیمایشی، از نظر وسعت پهنانگر و از نظر زمانی مقطعی است. جامعه آماری آن کلیه سرپرستان خانوارهای شهر اصفهان است که در سال ۱۳۸۵، ۴۴۱۷۸۲ نفر بودهاند و حجم نمونه مقتضی بر اساس فرمول کوکران ۳۸۴ نفر تعیین شده است که به دلیل توزیع بیشتر پرسشنامه ۳۹۴ پرسشنامه مورد تحلیل قرار گرفته است. پرسشنامه طراحیشده با روایی سازه های مناسب (براساس ضریب آلفای کرونباخ) برحسب نسبت خانوارهای هر منطقه در بین مناطق مختلف شهر اصفهان توزیع شده است. کاوش در سوالات و فرضیات پژوهش منجر به نتایجی شد که برخی از آنها به این شرح است: میانگین احساس شادی در دامنه صفر و صد در بین سرپرستان خانوارها ۲۳/۵۶ بود (بعد احساسی ۳۷/۵۹، بعد اجتماعی ۴۲/۵۵ و بعد شناختی ۸۸/۵۳) و از بین متغیرهای زمینه ای مورد مطالعه، احساس شادی سرپرستان خانوار برحسب جنس، وضعیت تاهل و شغل متفاوت است. همچنین متغیرهای سرمایه اجتماعی، رضایت از امکانات منطقهای، میزان برخورداری از حقوق شهروندی، میزان منزلت نقشی (کارآمدی اجتماعی، خانوادگی و فردی) و درآمد با احساس شادی سرپرستان دارای همبستگی مستقیم است. بهطوریکه مدل بهدست آمده از متغیرهای موثر، براساس رگرسیون چندگانه با روش گام به گام، حدودا ۴۵ درصد از واریانس احساس شادی در جامعه آماری را تبیین می کند. برخورداری از حقوق شهروندی، منزلت نقشی و سرمایه اجتماعی به ترتیب دارای بیشترین تاثیر بر شادیاند.