بررسی رویکردهای مداخله در بافت ناکارآمد شهری مطالعه موردی سکونت گاه های غیر رسمی شیراز

یکی از معضلات گسترش و رشد شتابان شهرنشینی افزایش سطح بافت ناکارآمد اسکان غیر رسمی خصوصا در کلانشهرمی باشد. بنابراین همواره در ایران و سایر کشورهای دنیا جهت ساماندهی این بافت رویکردهای متفاوتی طی سال های گذشتهتا حال حاضر توسط مجموعه مدیریت شهری بکار گرفته شده است که گاها نتایج مثبتی به همراه داشته است. در اینپژوهش که به روش کتابخانه ای- اسناد و تحلیلی به بررسی رویکرد مداخله در بافت ناکارآمد (اسکان غیر رسمی) کلانشهرشیراز با مساحتی بالغ بر ۹۷۰ هکتار پرداخته شده است و نتایج حاکی از آن است که مبنای این رویکرد بر توانمندسازیاجتماع محور بوده و بیشترین توجه آن معطوف به جذب و مشارکت دادن سه رکن شامل: مجموعه مدیریت شهری، دستگاه-های دولتی خدمات رسان و کنشگران و ذینفعان ساکن بافت است. که بر این اساس نهاد اجتماعی تحت عنوان" خانه محله"به عنوان حلقه ارتباط بین ساکنین و دو ضلع دیگر عمل نماید. در واقع این رویکرد قصد دارد به یک مدیریت هماهنگ بینبخشی در جهت ساماندهی بافت ناکارآمد دست پیدا کند اما علیرغم نوآورانه بودن این رویکرد و داشتن تجارب موفق باکاستی هایی نیز مواجه است که از مهمترین آن می توان به نبود مدیریت واحد و جزیرهای عمل کردن دستگاه ها، نبود ضمانتاجرایی برای تصمیمات، کمبود نیروی متخصص در حوزه اجرایی توانمندسازی در محلات ناکارآمد، عدم تخصیص بودجهمختص این بافت در دستگاه های عضو ستاد بازآفرینی شهری و .... اشاره کرد.