تخمین بیکاری پنهان در صنایع کارخانهای ایران

هدف این تحقیق تخمین میزان نیروی کار پنهان در صنایع کارخانهای ایران بوده است. برای این هدف از پانلی از ۲۲ صنعت کارخانهای ایران براساس کدهای دو رقمی SIC طی دوره زمانی سالهای ۹۱-۱۳۷۴، استفاده شده است. حداقل نیروی کار لازم جهت تولید مقدار معین محصول را میزان بهینه اشتغال در نظر گرفتهایم. برای محاسبه میزان بهینه اشتغال، ابتدا تابع مرزی اشتغال برآورد و سپس با مقایسه ،میزان بهینه اشتغال و میزان واقعی آن، بیکاری پنهان تخمین زده شد. بنگاهها تمایل دارند کمترین میزان نیروی کار را به خدمت گیرند، اما در عمل نیروی کار استخدام شده بیش از آن مقداری است که برای تولید میزان مشخصی از محصول لازم است. برای این کار پس از تخمین نیروی کار بهینه تخمین، اشتغال واقعی با اشتغال بهینه مقایسه و مازاد آن که مبین بیکاران پنهان هستند، محاسبه شد. برای تخمین کشش اشتغال نسبت به دستمزد، مقدار تولید و میزان سرمایه از تابع کاب- داگلاس استفاده شده است. نتیچه مطالعه نشان میدهد که همه صنایع ایران با بیکاری پنهان مواجه هستند. متوسط بیکاری پنهان در صنایع کارخانهای ایران بیش از ۴۷ درصد تخمین زده شده است. بیشترین بیکاری پنهان در گروه صنایع متفرقه ( ۷۵ درصد) و پس از آن صنایع کانی غیرقلزی (۸/۷۴ درصد) بوده و کمترین آن هم مربوط به صنایع نساجی، پوشاک و چرم (۲ درصد) و صنایع چوب (۶ درصد) است. میزان بیکاری پنهان در صنایع تولیدکننده فلزات اساسی بییش از ۵۳ درصد و در صنایع ماشین آلات برقی و غیر برقی و وسائط حملونقل نیز بیش از ۵۸ درصد بوده است. بالا بودن نیروی کار مازاد نه تنها موجب عدم کارایی و بهرهوری در این صنایع شده، بلکه هزینه تولید آنها را بالا برده و از توان رقابتی آنها میکاهد.