ارزیابی توسعه پایدار نواحی روستایی برای کاهش میزان فرسایش و رسوب حوزه آبخیز کاسب

فرسایش یک پدیدهای است که موجب جابجایی موادی مانند سنگ و خاک شده و در نهایت باعث انتقال و حرکت این موادبه قسمت پایین دست میشود. در بسیاری از مواقع تعییرات کاربری اراضی در داخل حوزهآبخیز توسط انسانها می تواند ازمهمترین عامل فرسایش باشد که به دنبال آن بارندگی و افزایش رواناب حاصل از بارندگی و نبود پوشش گیاهی مناسب باعثتخریب حوزه آبخیز و درنهایت باعث انتقال خاک حاصلخیز به قسمت های پایین دست می شود. در این تحقیق با استفادهمدل EPM میزان فرسایش و رسوب حوضه مورد بررسی قرار گرفت و طبق نتایج حاصل از این مدل، میزان فرسایش دروضعیت متوسط قرار دارد. با بررسیهای صورت گرفته و بازدید میدانی از حوضه، اکثریت مردم به کار کشاورزی و دامداریمشغول هستند. بنابراین با توجه به ارتباط موضوع فرسایش و شغل مردم، باید اصول صحیح بهرهوری از این دو اشتغال(کشاورزی و دامداری) مورد توجه واقع شود. مدیریت این دو، هم از فرسایش بیش از اندازه خاک، جلوگیری می شود و هممردم از لحاظ اجتماعی و اقتصادی در شرایط بهتری قرار خواهند گرفت. در نهایت توسعه پایدار را میتوان یک ارتباط بینانسان و اکوسیستم را در نظر گرفت که با توجه به این موضوع کلیه کشورهای جهان باید روند و مسیر حرکتشان در راستایتوسعه پایدار باشد.