تاثیر معماری پایداری در افزایش تعاملات انسان با محیط پیرامون

مسئله معماری پایدار که در اواخر دهه ۷۰ میلادی مطرح شده بود، نوعی نگرش در معماری است که در طراحی فضای شهر به محیط و مسائل مربوط به بوم شناختی نیز توجه دارد. در واقع معماری پای دار را می توان نو عی از معماری دانست که نسبت به ویژگی های، شرایط محیطی و مکلی پاسخگو بوده و از قابلیت های محیط پیرامون خود در راستای ایجاد شرایطی مطلوب استفاده می کند به طوری که کمترین آسیب را به محیط وارد کند. این نوع از معماری دارای مولفه های اقتصادی، زیست محیطی و اجتما عی است. جنبه ای از معماری پایدار که کمتر به آن توجه شده، پایداری اجتما عی است که عدم توجه به اصول پایدار اجتما عی ؛ از جمله زیبایی شناختی، راحتی و آسا یش، امنیت، هویت اجتماعی و ... باعث از بین رفتن پویایی و روح زندگی در فضای شهری می شود و در مقابل توجه به شاخص های پایداری اجتما عی منجر به ای جاد حس مکان و تعلق خاطر نسبت به فضا می گردد. در مقاله حاضر که به روش کتابخانه ای جمع آوری شده است ضمن بررسی نیازهای انسان،تاثیر فرهنگ و شرایط محیطی به معرفی برخی از شاخص های پا یداری اجتما عی می پردازیم.