بررسی مسئولیت مدنی سرپرست صغیر در حقوق ایران و فقه

تربیت مولفه ای است که در شکل گیری و رشد شخصیت فرزندان نقش مهمی بر عهده دارد در کتب دینی و فقهی بر اینامر تاکید فراوانی شده است؛ بنابراین توجه نکردن به امر تربیت و نگاهداری صحیحی کودکان از سوی والدین، عوارض وعواقبی به دنبال دارد که جبران ناپذیر هستند. ماده ۷ قانون مسوولیت مدنی ایران توجه نکردن در نگاهداری از کودکان راتحت عنوان تقصیر قرار داده و والدین را مسئول اصلی این مساله در نظر گرفته است. مقاله حاضر با هدف بررسی مسئولیتمدنی سرپرست صغیر در حقوق ایران و فقه به روش تحلیلی، اسنادی به انجام رسید. نتایج پژوهش نشان می دهد که هرگاه کودک زیانی به بار آورد، در حقوق ایران، زمانی می توان والدین را مسوول شناخت که بتوان تقصیر ایشان را ثابت کرد.