بررسی رابطه رشد اجتماعی با رشد حرکتی و فعالیت های بدنی در کودکان مبتلا به اختلال یادگیری

هدف این پژوهش، بررسی ارتباط مهارت های حرکتی درشت و فعالیت های جسمانی با رشد اجتماعی کودکان مبتلا بهاختلال یادگیری می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان مقطع ابتدایی مبتلا به اختلال یادگیری بود. در اینپژوهش با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، ارتباط بین رشد حرکتی درشت و رشد اجتماعی، فعالیت بدنی و رشداجتماعی ارزیابی شدند. بر اساس نتایج این پژوهش، مجموع مهارت های پایه ارتباط معنی داری با رشد اجتماعی داشتند،همچنین فعالیت های سازمانیافته نیز با رشد اجتماعی ارتباط معنی دار داشتند ولی با فعالیت های ایستا ارتباط معنی داریدیده نشد. همچنین رشد حرکتی درشت و فعالیت های سازمان یافته توانایی پیش بینی رشد اجتماعی کودکان مبتلا به اختلالیادگیری را داشتند. نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که کودکان دارای سطح بالاتری از فعالیت های سازمان یافته و درمهارت های حرکتی درشت عملکرد بهتری داشتند، دارای رشد اجتماعی بیشتری خواهند بود، اما سطح بالای فعالیت هایایستا، رابطه معنی دار با رشد اجتماعی ندشت. از آنجا که شرکت در کلاس ها و برنامه های تربیت بدنی در رشد مهارت هایپایه ی کودکان نقش اساسی دارد، و با توجه به تاثیر آن بر رشد اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال یادگیری، تنظیم فعالیت هایسازمان یافته ی مناسب به وسیله ی والدین و معلمان تربیت بدنی، برای این دانش آموزان، اهمیت ویژه ای می یابد.