بررسی اثربخشی آموزش روابط والد – فرزند بر کیفیت دلبستگی کودک

واژه روابط۱از ارتباط به صورت مصدری به معنای پیوند دادن و به صورت اسم مصدر به معنای پیوند ، بستگی ، پیوستگی و رابطه به کار می رود. «« ارتباطـ »» در اصطلاح، فرآیند مبادله اطلاعات و احساسات است. امری طرفینی و دوجانبه است، از این رو ارتباط جریانی متقابل است. به عبارت دیگر ، ارتباط در برگیرنده هر نوع تعاملی است که در آن پیامی منتقل می شود. ارتباطات فرآیندی پویا، پیوسته، برگشت ناپذیر، تعاملی و زمینه ای است. زیرا پیوسته از حالتی به حالت دیگر تغییر می یابد. اگر دیدگاه ها، انتظارات، احساسات و عواطف افرادی که در حال برقراری ارتباطند، تغییر کند ماهیت ارتباط آنها نیز تغییر می کند. همچنین ارتباط فرایندی پیوسته است. چون متوقف نمی شود و برگشت ناپذیر است، زیرا بعد از اینکه پیامی فرستاده شد، نمی توان آن را خنثی کرد. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش روابط والد – فرزند بر کیفیت دلبستگی کودک بود. این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش شامل ۳۰ دانش آموز پسر ۱۲ ساله که به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل که هر گروه شامل ۱۵ نفر بود تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه دلبستگی به والدین و همسالان فرم تجدیدنظر شده کودکان (IPPA-R) استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل آزمون کواریانس نشان داد. بین گروه های آزمایش و کنترل از لحاظ دلبستگی در بعدکیفیت ارتباط تفاوت معناداری وجود دارد. در نتیجه آموزش رابطه والدینی می تواند باعث بهتر شدن کیفیت ارتباط والدین با کودکان شود. کودک این رابطه با والدین را بعدها هم حفظ خواهد کرد، تا رفتار خود را با والدین محبوبش تطبیق دهد. پس دلبستگی می تواند زمینه لازم برای تاثیر مثبت والدین بر فرزندان را فراهم نماید.