بررسی تاثیر الیاف پلیمری ماکرو بر روی طاقت خمشی بتن

استفاده از الیاف برای بهبود خواص بتن مدت هاست که مورد توجه مهندسان قرار گرفته است. کم بودن مدول الاستیسیته الیاف پلیمری متداول (میکرو)، از یک سو و محدود بودن حجم قابل استفاده از این الیاف به دلیل نازک بودن رشته های آن، که سبب کاهش کارایی بتن شده و بتن را بیش از حد چسبناک می کند از سوی دیگر، باعث شده تا تأثیر این الیاف در بهبود طاقت (جذب انرژی) و مقاومت خمشی بتن، محدود باشد. طی سالهای اخیر، الیاف پلیمری نسل جدید (ماکرو) عمدتاً بر پایه پلی پروپیلن با عملکرد بهبود یافته، عرضه شده اند. با افزایش قطر و طول این الیاف، امکان کاربرد آنها در حجم های به مراتب بالاتر نسبت به الیاف پلیمری متداول (میکرو) فراهم گشته است. در این تحقیق تأثیر استفاده از درصدهای مختلف حجمی از الیاف پلیمری متداول، الیاف پلیمری ماکرو و الیاف فولادی، روی مقاومت خمشی مقاومت اولین ترک بتن بررسی شده است. علاوه بر آن قابلیت جذب انرژی بتن های الیافی در خمش مطابق با استانداردJSCE-SF4 بررسی و با یکدیگر مقایسه شده است. الیاف ماکرو در مقادیر مصرف برابر با الیاف پلیمریمتداول (تا حداکثر قابل مصرف از الیاف پلیمری متداول که حدود 0/4 درصد است) مزیب خاصی به لحاظ عملکرد ایجاد نمینمایند. لیکن الیاف پلیمری ماکرو به علت امکان استفاده در مقادیر زیاد این امکان را فراهم میآورند که ارتقاع قابل توجه در خواصی نظیر مقاومت خمشی، طاقت و شکلپذیری بتن ایجاد گردد. الیاف فولادی بهترین عملکرد را در بتنهای مورد مطالعه داشته است و عملکرد الیاف فولادی در جذبانرژی بتن، در تغییرمکانهای کم بهتر از الیاف پلیمری ماکرو میباشد. اما در تغییرشکلهای زیاد اختلاف طاقت تیرهای مسلح به الیاف ماکرو و فولادی کاهش می یابد