بررسی تاثیر پراکسیدهیدروژن بر زیستتوده و شاخصهای مورفوفیزیولوژیک میکروجلبک salina Dunaliellaپیشتیمارشده با چهار تنظیمکننده رشد گیاهی اکسین، جیبرلین، سیتوکینین و سالیسیلیکاسید

مقدمه: در شرایط نامساعد محیطی، رادیکالهای آزاد اکسیژن (ROS) در سلولهای زنده تولید میشوند. مولکولهای اکسیدکننده نظیر H۲O۲ در بررسی پاسخ موجودات زنده به تنش اکسیداتیو کاربرد دارند. تیمار جلبکها با فیتوهورمونها سبب بهبود شاخصهای فیزیولوژیک آنها میشود. در مطالعه حاضر، تاثیر  H۲O۲بر جلبک سبز تکسلولی Dunaliella salina پیشتیمارشده با فیتوهورمونهای IAA (اکسین)، GA۳ (جیبرلین)، Cyt (سیتوکینین) و SA (سالیسیلیکاسید) بررسی شد. مواد و روشها: کشتهای ۲۳ روزه جلبک در سه تکرار در معرض تیمار فیتوهورمونها (هریک در سه غلظت) قرار گرفتند و دو روز بعد (روز ۲۵)، تیمار H۲O۲ (۱/۰ میلیمولار) انجام شد. دو نمونه شاهد بهترتیب بدون فیتوهورمون و بدون H۲O۲ در نظر گرفته شدند. ارزیابی شاخصهای رشد و تعداد سلولها، وزن تر و خشک، ابعاد سلولی (طول، عرض و حجم)، کلروفیل a،b  و بتاکاروتن، کربوهیدرات محلول و پروتئین در روزهای ۲۵ و ۲۷ انجام شدند. نتایج: در اغلب حالتها، فیتوهورمونها بهطور معنادار (p <۰.۰۵) سبب بهبود شاخصها نسبت به نمونه شاهد بدون فیتوهورمون شدند. تیمار با H۲O۲ دو روز پساز پیشتیمار با فیتوهورمونها سبب بهبود همه شاخصها در بیشتر غلظتها بهجز مقدار پروتئین و بتاکاروتن شد. برخلاف پروتئین، مقدار کربوهیدرات به تیمار H۲O۲ حساس نبود. بهترین نتایج را IAA در غلظت متوسط، GA۳ در غلظت زیاد، Cyt و SA در غلظت کم موجب شدند. بحث و نتیجهگیری: تاثیرگذاری مثبت H۲O۲ سبب بهبود و افزایش آثار مثبت فیتوهورمونها بر سلولهای جلبک و بهویژه دررابطهبا افزایش زیستتوده جلبکی و تقسیمهای سلولی شد. احتمالا تاثیر مثبت تیمار H۲O۲ بر اغلب شاخصها در نمونههای پیشتیمارشده با فیتوهورمون و بدون آن بهعلت غلظت کمتر از حد سمیت آن است؛ بنابراین، به نظر میرسد سلولهای جلبکی بیشتر از ویژگیهای مفید و علامتدهی این مولکول بهرهمند میشوند.