بررسی خویشکاریها و شخصیتپردازی در داستان حضرت سلیمان (ع) در قرآن کریم براساس نظر پراپ
محل انتشار: دوفصنامه زبان و ادب فارسی، دوره: 67، شماره: 230
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 240
فایل این مقاله در 23 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PERLIT-67-230_002
تاریخ نمایه سازی: 20 اردیبهشت 1400
چکیده مقاله:
خویشکاریها و شخصیتپردازی دو رکن اساسی در داستاننویسی است. خویشکاریها به پارهای از عملکردهای محدود برای پیشبرد سیر طبیعی داستان و شخصیتپردازی به نحوه گزینش، چیدمان و ورود شخصیتها به داستان و نقش شخصیتها در داستان میپردازد. پژوهش حاضر به بررسی خویشکاریها برمبنای دیدگاه پراپ و نحوه شخصیتپردازی بر مبنای دیدگاه پراپ و ریمون-کنان در داستان حضرت سلیمان (ع) در متن قرآن پرداخته است. نتایج حاکی از این است که: (۱) علیرغم استفاده از خویشکاریهای مشابه داستانهای عامیانه، پارهای از خویشکاریهای قرآن کریم از لحاظ تیپ با تقسیمبندی پراپ مطابقت کامل ندارد. (۲) این خویشکاریها هدفمند، مختصر، و در مواردی معنویاند. (۳) داستانهای کوتاه ذکر شده درباره سلیمان(ع) در قرآن همه یک حرکت دارند. به جز داستان ذکر شده در سوره انبیا که از طریق خویشکاری کار دشوار بسط یافته، در سه داستان دیگر بسط از طریق خویشکاری کار دشوار و کشمکش-پیروزی دیده نمیشود. علاوه بر این، علیرغم ماهیت متفاوت بعضی از خویشکاریها با تحلیل پراپ، شاهد تطابق نسبی الگوهای این داستانها با الگوهای چهارگانهی پراپ هستیم. (۴) تفاوتهای کشفشده در تحلیل شخصیتپردازی از جمله: یاریگری موجودات شریر برای قهرمان نیز موید ماهیت متفاوت این داستانها با افسانههاست.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
بتول اشرفی
دانش اموخته دکترای دانشگاه سیستان و بلوچستان
گیتی تاکی
استادیار دانشگاه سیستان و بلوچستان
محمد بهنام فر
عضو هیات علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند