مقایسه تاثیر تمرین دوتایی و انفرادی بر بهبود یادگیری دانشآموزان دختر پایههای دوم و چهارم ابتدایی

یادگیری مشارکتی از انواع یادگیری است که در فراگیری مهارتها، رشد اجتماعی و رشد عاطفی، فراتر از روش یادگیری انفرادی، عمل می کند. روش تمرین دوتایی از روشهای یادگیری مشارکتی، گزینه مناسبی برای رسیدن به شرایط بهینه یادگیری است. پژوهش حاضر قصد دارد با استفاده از روش نیمه تجربی اثربخشی تاثیر تمرین دوتایی و انفرادی دانش آموزان دو پایه دوم و چهارم دبستان را در یادگیری مهارت حرکتی طنابزنی مورد بررسی قرار دهد. برای این منظور ۳۳ دانشآموز پایه دوم و ۴۰ دانشآموز پایه چهارم با میانگین سنی ۸.۶۰ و ۱۰.۸۹ به صورت جداگانه به دو گروه؛ تمرین دوتایی و تمرین انفرادی تقسیم شدند. شرکتکنندگان ۸ جلسه تمرین کرده و یک هفته پس از پایان مداخله ، آزمون گرفته شد. اندازهگیری بر اساس امتیازدهی به برنامه ارائه داده شده به دانشآموزان انجام شد. طبق نتایج، گروه تمرین دوتایی در پایه دوم برتری معناداری نسبت به گروه تمرین انفرادی داشت در حالی که در پایه چهارم دو گروه تفاوت معناداری با هم نداشتند. نتیجه گیری این که میتوان با استفاده از روش تمرینی دوتایی، اثربخشی شرایط تمرین را بالا برده و به یک محیط تمرینی بهینهتر نزدیک شد.