بهبود پایداری نانوذرات دی اکسیدتیتانیوم در محیط های آبی

نانوذرات دی اکسیدتیتانیوم از پرکاربردترین نانوموادی است که در بسیاری از محصولات مصرفی و صنعتی استفاده می شود.این نانوذرات به طور گسترده ای به عنوان رنگدانه سفید در تهیه رنگ ها، کاغذ، پلاستیک، سرامیک، لاستیک، جوهر و انواع دیگرمحصولات استفاده می شود. دی اکسیدتیتانیوم به راحتی مرطوب می شود و در محیط های آبی پراکنده می شود و به دلیل فعالیتفوتوکاتالیستی موثر، می تواند برای کاربردهای مختلفی از جمله سطوح خودتمیز شونده، تصفیه آب و فاضلاب و در حوزه مراقبت-های بهداشتی به عنوان عوامل ضدباکتری و ضدسرطان مورد استفاده قرار گیرد. ضروری است که در اکثر این موارد، نانوذراتدی اکسیدتیتانیوم در محیط آبی پخش شده و بر روی بسترهای مناسب پوشانده شوند. پخش نانوذرات دی اکسیدتیتانیوم درمحیط های آبی، به خواص فیزیکی و شیمیایی آنها از جمله خصوصیات سطح و اندازه نانوذرات و وجود سایر گونه های شیمیاییدر آب بستگی دارد. مشکل اصلی نانوذرات دی اکسیدتیتانیوم این است که آنها معمولا در محیط آبی ته نشین می شوند. این امرمانع استفاده از آنها به صورت دیسپرژن های کلوئیدی و یا سوسپانسیونی پایدار می شود. این نانوذرات به دلیل داشتن سطح زیادنسبت به ذرات میکرون، تمایل زیادی به متراکم شدن دارند. وجود برهمکنش های مختلف بین ذرات دی اکسیدتیتانیوم در محیط-های آبی منجر به کلوخهشدن و تراکم دی اکسیدتیتانیوم با اندازه ای بیش از ۳ میکرومتر می شود. جهت بهبود پایداری، اندازهو حضور سورفکتانت باید pH ، ذرات و هرگونه خاصیت مربوط به پایدارسازی مانند بارسطحی، گونه های جذب شده و پتانسیل زتامورد توجه قرار گیرد. در این تحقیق روش های مختلف استفاده شده جهت پایدارسازی نانوذرات دی اکسیدتیتانیوم در محیط هایآبی مورد بررسی قرار می گیرد.