استفاده از نقاشی درمانی برای تسهیل در ابراز آسیب هایی که مراجع قادر به بازگو کردنشان نیست (نمونه موردی)

یکی از مشکلاتی که هر روان درمانی ممکن است با آن روبرو شود، مساله خودداری درمانجو از بیان آسیب بیماری زا است که ممکن است به دلایل متعدد از جمله تابوهای اجتماعی رخ دهد. این مساله وقتی اهمیت بالاتری می یابد که درمانجو در فرهنگ و جامعه ای زندگی یا رشد کرده باشد که تابوهای سفت و سختی در آن رواج داشته باشد. به شکل معمول این نوع از تابوها مانع از بازگویی مواردی می شود که درمانجو از آن رنج می کشد زیرا قادر نیست آن را به کلام درآوردو از بیان آن رنج می برد . در این پژوهش با شیوه مطالعه موردی تلاش شده است تا روشی برای ایجاد امکان بیان و ارتباط موثر بین درمانجو و درمانگر ایجاد شود که طی آن درمانجو قادر شود بر تابو غلبه کرده و درونیات خود را بازگو کند. به همین منظور از نقاشی درمانی استفاده شده است. این پژوهش نشان داد که نقاشی درمانی می تواند به عنوان یک رابط بیانی بین درمانگر و درمانجو استفاده شود و درمانجو را قادر کند تا آنچه تا کنون از بیان آن به درمانگر شرم داشت در قالب یک نقاشی بازگو کند.