نقش زنان در بازار نیروی کار استان یزد در سال های ۱۳۴۵-۱۳۸۱

امروزه بیکاری به یکی از مسائل و مشکلات عمده در سطح کشور و استان یزد تبدیل شده است. وجود بیکاری بالا سبب شده تا نیروی فعال جامعه که می توانست در فعالیت های مختلف به کار گرفته شود و باعث شکوفایی و رونق جامعه گردد، به میزان قابل توجهی هدر رفته و به تبع آن، فقر، فساد، توزیع ناعادلانه درآمد و پیامدهای منفی دیگر دامنگیر جامعه شود. همچنین به نظر می رسد بی ثباتی و عدم تعادل در بازار کار یکی از موانع عمده توسعه استان باشد. از این رو، بهبود وضعیت اشتغال و کاهش بیکاری می تواند بسیاری از پیامدهای نامطلوب اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را کاهش دهد و زمینه های رشد و توسعه همه جانبه را فراهم آورد. اما لازمه برنامه ریزی بهینه بازار کار و نیروی انسانی به عنوان موتور توسعه، شناخت و مطالعه دقیق درباره آن است. بر این اساس در مقاله حاضر نقش زنان به عنوان قشری که به نظر می رسد ثبات کمتر و شکنندگی بیشتری در بازار نیروی کار استان دارند، بررسی شده است. در این مطالعه، روند تغییرات نرخ فعالیت زنان در سال های ۱۳۴۵-۱۳۸۱ و عوامل موثر بر آن تحلیل گردیده و در این باره افزایش نرخ پوشش تحصیلی و تعداد محصلان به عنوان دلیل اصلی کاهش نرخ فعالیت زنان شناخته شده است. پایین بودن نرخ فعالیت زنان شهری و در نتیجه کل زنان، ورود بیشتر و زودتر زنان روستایی به بازار کار در مقایسه با زنان شهری از دیگر نتایج به دست آمده، است. در بخش دیگری از مقاله روند تغییرات نرخ بیکاری زنان طی دوره مذکور و همچنین توزیع نسبی شاغلان زن به تفکیک بخش ها و گروه های عمده فعالیت مورد بررسی و کنکاش قرار گرفته است. اثبات نقش غالب مردان در بازار کار استان، نرخ بیکاری بالاتر زنان شهری در مقایسه با زنان روستایی، تعادل نسبی در توزیع فرصت های شغلی بین زنان در مناطق شهری و روستایی، آسیب پذیری بیشتر زنان جوان و نوجوان در بازار کار، کاهش نقش صنعت و افزایش سهم بخش خدمات در اشتغال زنان و افزایش سهم بیکاران تحصیل کرده از کل بیکاران زن، از عمده ترین نتایج این بخش به شمار می رود.