سنورنامه در دوره صفویه

اولین معاهدات مرزی بین ایران و همسایگانش که اسنادی از آن بجای مانده، در عصر صفویه و با امپراتوری عثمانی بهامضا رسیده است. این معاهدات ابتدا بصورت مبادله نامه هایی کلی، حاکی از پذیرش صلح بجای جنگ بین سران دو طرف بود. بعدا اسنادی با عنوان «سنورنامه» یا «سنورنامچه» ممهور به مهر بزرگان به همراه نامه های سلاطین مبادله میشد. در نیمه دوم دوره صفویه ظاهرا با هدف تحکیم اعتبار این اسناد، جزئیات سنورنامه ها درون نامه سران دو طرف قرار گرفت. سنورنامه ها شامل مشخصات جغرافیایی نظیر نام شهرها، روستاها، کوه ها، دره ها، و مناطقی بود که خط مرزی از آنها عبور میکرد. در برخی موارد نام طوایف ساکن در نواحی سرحد و تابعیت آنها به هر طرف و نیز استحکاماتی که باید در مرزها ویران بماند هم ذکر میشد.