تعامل واج شناسی و معناشناسی از منظر بهینگی

زبان شناسان غالبا بر این باور بوده اند که هیچ گونه رابطه ای میان معناشناسی و واج شناسی وجود ندارد (آرکانجلی و پولی بلنک، ۱۹۹۴: ۵ - ۴۳۳). بدین تعبیر که تغییرات معنایی و آوایی واژه ها معمولا مستقل از هم روی می دهند. رخداد فرایندهای واجی در زبان فارسی نیز غالبا با تغییرات معنایی همراه نیست. اما واژه های منحصر به فردی در فارسی وجود دارند که معنای بازنمایی آوایی آنها که معمولا در سبک غیررسمی به کار می رود با معنای بازنمایی واجی شان که معمولا در سبک رسمی به کار می رود تفاوت دارد. انواع تغییرات معنایی شامل افزایش یا کاهش معنایی، یا هر دو افزون بر تغییرات کاربردشناختی در این واژه ها رخ می دهد. تغییر معنای این واژه ها در مواردی همراه با تغییر املای آنها همراه است. نظریه بهینگی با بهره گیری از رویکرد «محدودیت های دسترسی دار به واژگان» (برزما، ۲۰۰۱) تنها نظریه ای است که  قابلیت تبیین تعامل واج شناسی و معناشناسی را تا حدی امکان پذیر نموده است. همچنین، دلیل رخداد برخی از فرایندهای واجی صرف انرژی و کوشش کمتر است که بحثی نقش گرایانه می باشد و خارج از چارچوب واج شناسی صورتگراست. ولی نظریه بهینگی با آمیختن نقش گرایی و صورت گرایی این مشکل را برطرف ساخته است. هدف این پژوهش توصیفی- تحلیلی پرداختن به این تعامل هاست.