تاثیر نانوذرات کبالت روی بیان ژن های دخیل در مسیر بیوسنتز سزامین در کنجد (Sesamum indicum L.)

هدف: هدف از این پژوهش بررسی تاثیر غلظت های مختلف نانوذرات کبالت بر میزان بیان ژن های کلیدی دخیل در بیوسنتز سزامین شامل CYP۸۱Q۱، CYP۸۱Q۲، CYP۸۱Q۳ و C۳H در کشت سوسپانسیون سلولی کنجد بود. مواد و روش ها: ابتدا بهینه سازی سوسپانسیون سلولی کنجد انجام شد. برای این منظور از ریزنمونه هیپوکوتیل رقم کرج۱، ساکارز، ۶/۰ میلی گرم در لیتر BAP و ۳ میلی گرم در لیتر NAA استفاده شد. الیسیتور نانوکبالت با غلظت های ۲۵/۰، ۵/۰ و ۱ میلی گرم در لیتر در سوسپانسیون سلولی ۱۸ روزه اعمال شد و نمونه برداری در سه زمان ۲، ۸ و ۲۴ ساعت پس از تیمار صورت گرفت. میزان بیان ژن های کلیدی مسیر بیوسنتز سزامین با روش Real-Time qRT-PCR اندازه گیری شد. آنالیز دادهها و رسم نمودارها با استفاده از  Excel انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که محیط MS حاوی ۶/۰ میلی گرم در لیتر BAP، ۳ میلی گرم در لیتر NAA و ۳۰ گرم در لیتر ساکارز، دمای ºC۲۶، سرعت شیکر ۱۳۰ دور در دقیقه و تاریکی برای تولید سوسپانسیون سلولی کنجد با غلظت بالای سلول ها شرایط مناسبی هستند. افزودن نانوذرات کبالت به کشت سوسپانسیون منجر به افزایش سطح بیان ژن ها در غلظت ۵/۰ میلی گرم در لیتر الیسیتور در زمان های مختلف گردید. از آنجائیکه هیچ یک از سطوح مورد استفاده برای غلظت الیسیتور تاثیر منفی روی بیان ژن های مذکور نداشتند می توان اثر غلظت های بالاتر را نیز روی میزان بیان این ژن ها بررسی کرد. تاثیر منفی الیسیتور به معنی کاهش بیان ژن هاو کاهش میزان سزامین است. نتیجه گیری: براساس نتایج حاصل نانوکبالت باعث افزایش بیان ژن های دخیل در سنتز سزامین می شود و بنابراین، از این الیسیتور می توان برای القای بیان بیشتر ژن های مذکور استفاده کرد.