آموزش کار آفرینی ونوآوری در سازمانهای عمومی (بررسی تجربه کره جنوبی)

این مقاله گزارشی خلاصه از نتایج یک طرح پژوهشی است که توسط نگارنده و با حمایت دانشگاه تهران و مرکز همکاری های بین المللی وزارت عتف در سال ۲۱۰۵ و ۲۰۱۶ در کشور کره جنوبی صورت پذیرفته است .در این طرح سعی شده است ضمن نقد کارکردهای ساختارهای موجود کشورهای در حال توسعه بر ضرورت توجه به شاخصهای مدیریت نوآوری و کارآفرینی در نظامهای آموزشی در فرایند های مدیریت منابع انسانی درکشورهای توسعه یافته مورد بحث قرار گیرد.هدف اصلی این طرح پاسخگویی به این سوال است که قابلیت بخش دولتی در زمینه مدیریت بومی منابع انسانی با رویکرد انتقال مفهوم و آموزش کارآفرینی و نوآوری چگونه میباشد؟ و نظام های آموزشی مدیران چگونه این روند را تسهیل می نماید و در همین راستا الزامات ایجادیک الگوی مناسب برای مدیریت منابع انسانی نوآور و کارآفرین در سازمانهای دولتی چه میتواند باشد؟پژوهش با این فرض بحث را شروع کرده است که به نظر میرسدسازمانهای دولتی کشور در حال حاضر از توانایی لازم در مدیریت آموزش و انتقال قابلیت های نواوری و کارآفرینی به منابع انسانی خود برخوردار نیستند و از همین رو توصیه می نماید فرایند مناسب برای آموزش منابع انسانی در سازمانهای دولتی جمهوری اسلامی ایران می بایستی مبتنی بر شناخت مولفه های مبتنی بر کارافرینی و نوآوری شکل بگیرد.پاسخگویی مناسب به این نیاز تواند نتایج کارکردی زیر را به همراه داشته باشد:  ارائه وضع فعلی و آرمانی در حوزه مدیریت منابع انسانی  نیاز سنجی در حوزه مدیریت منابع انسانی در سازمانهای دولتی ساماندهی و ارائه روش اجرائی برای استفاده بهتر و کارآمد از قابلیتهای نیروی انسانی در بخش دولتی  حرکت به سوی شناخت مولفه های بومی، سرزمینی، مذهبی و فرهنگی در حوزه مدیریت منابع انسانی در این مقاله صرفا به تعیین و بررسی مولفه های موثر در ارتقا شاخص نوآوری و کارآفرینی در نظام های آموزشی دستگاههایدولتی با رویکرد تطبیقی پرداخته شده است .