بررسی رابطه تعامل و ارتباط در خانواده با بهبود روابط اجتماعی کودکان دارای معلولیت ذهنی

تعاملات خانوادگی زمینه های بالقوه برای کودکان دارای معلولیت ذهنی و یادگیری جهت توسعه رفتارهای اجتماعی ماهرانه مورد نیاز جهت ارتباط موثر با دوستان هستند. هدف این پژوهش بررسی رابطه تعامل و ارتباط در خانواده با بهبود روابط اجتماعی کودکان دارای معلولیت ذهنی است. روش تحقیق پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی است که جامعه آماری آن را کلیه کودکان ۷ تا ۱۱ سال دارای معلولیت ذهنی و معلولیت یادگیری خاص شهر تهران تشکیل می دهند. گروه نمونه شامل کودکان با معلولیت ذهنی (n=۳۷)، معلولیت یادگیری خاص (n=۴۸) و سالم (n=۲۲) است. پس از بررسی تفاوتهای رفتاری کودکان و پذیرش همسالان، در همه گروه ها، نتایج نشان داد رفتار مادرانی که تشویق به حل مسئله به صورت مسالمت آمیز میکردند، بیشتر روی حل مشارکتی مشکل و مهارتی توسط کودکان تاثیر داشتند. با این وجود، در مادران کنترل شده، پیشبینی میشود که رفتارهای آمرانه کمتر از کودکان سر میزند. رفتارهای پدران همبستگی ترکیبی با فعالیت کودکان دارد، احتمالا به این دلیل که به عدم درگیر شدن کودکان و رفتارهای منفی آنها واکنش نشان میدهند. برای کودکان، مشارکت بیشتر، رفتارهای آرامتر و خوشبینانه تر در خانواده هایشان با پذیرش بیشتر از جانب همسالان همبستگی دارد که ارتباط دوستانه خانوادگی را برای کودکان در معرض خطر طرد همسالان تجویز میکند.