بررسی رابطه ی خودراهبری در یادگیری و حل مساله با تاکید بر نقش میانجی اهداف پیشرفت در بین دانش آموزان متوسطه دوم

حل مساله در زندگی از مهمترین مشغولیات ذهن بشر است این در حالی است که حل موفقیت آمیز مسایل زندگی به اعتماد به نفس بیشتر و آرامش فرد منجر میشود، اما حل ناقص یا گره های ناگشوده، استرس روانی ایجاد کرده و بهداشت روان شخص را به طور جدی تهدید خواهد نمود. براین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ی خودراهبری در یادگیری و حلمساله با تاکید بر نقش میانجی اهداف پیشرفت در بین دانش آموزان انجام پذیرفت. پژوهش از حیث هدف کاربردی، از نوع تحقیقات توصیفی- پیمایشی می باشد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر مدارس متوسطه دوم شهرستان شاهین دژ (N =۸۴۰) در سال تحصیلی ۱۳۹۷-۹۸ میباشد. برای انتخاب نمونه آماری از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و تعداد ۲۵۰ نفر انتخاب شد. بدین منظور پرسشنامه استاندارد خودراهبری در یادگیری، حل مساله و اهداف پیشرفت پخش و داده ها جمع آوری گردید. داده ها گردآوری شده با استفاده از آزمون مدل معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج ماتریس همبستگی نشان داد که بین خودراهبری یادگیری با حل مساله (R= ۰/۳۹۳) همچنین بین اهداف پیشرفت با حل مساله((R=۰/۳۸۴ رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین بین ابعادخودراهبری یادگیری از جمله؛ خودمدیریتی، رغبت به یادگیری و خودکنترلی با حل مساله نیز رابطه معناداری در سطح ۰/۱۰ وجود دارد و در نهایت نتایج معادله ساختاری نیز حاکی از آن دارد که مدل خودراهبری در یادگیری و حل مساله با تاکید بر نقش میانجی اهداف پیشرفت در بین دانش آموزان از برازش مناسبی برخوردار است. براساس نتایج پژوهش میتوان گفت که از روی خودراهبری و مولفه های آن از جمله؛ خودمدیریتی، رغبت به یادگیری و خودکنترلی میزان توانایی حل مساله در دانشآموزان بالاتر میرود که در این بین اهداف پیشرفت نقش تسهیل کننده ای داشته باشد.