کوچینگ و منتورینگ ومشاوره در حوزه آموزش

توسعه ی همه جانبه ی کشور درگرو نهاد آموزش و پرورش و به ویژه معلمان می باشد. بنابراین ارتقای سطح حرفه ای معلمان از اهداف مهم هر جامعه است. رسیدن به این هدف با راهبرد آموزش دانشگاهی و ضمن خدمت به تنهایی امکان پذیر نبوده و نیاز به تدابیر جدیدی دارد که پلی میان مبانی نظری و عمل ایجاد نماید. در راستای رسیدن به این هدف یکی از روش هایی که می توان استفاده کرد، فرایند منتورینگ می باشد. در منتورینگ فرد باتجربه ای وظیفه ی توسعه همه جانبه ی فرد کم تجربه را بر عهده دارد. این روش از دیرباز در مشاغل مختلف برای توسعه ی نیروهای انسانی به شکل های متفاوت به کار رفته است و همگی مثمر ثمر بودن آن را تایید کرده اند. این پژوهش با روش کتابخانه ای و نیز با هدف اثبات ضرورت منتورینگ در آموزش و پرورش ابتدا به بررسی جایگاه آن در تاریخ و ادبیات ایران پرداخته و آن را مطابق با زیرساخت های فرهنگی کشور دریافته است و سپس با مرور دلایل استفاده سازمان ها از آن، انواع مختلف و مزایایی که می تواند برای معلمان داشته باشد، ضرورت استفاده از آن را در آموزش و پرورش نیز اثبات می نماید.