بررسی سبک آموزش مفاهیم دینی از نگاه روانشناسی رشد به کودکان

تربیت دینی باید به کودک کمک کند تا این مسیر را با احساس لذت طی کند و از زندگی لذت ببرد. از آنجا که پروردگار، خالق آدمی است و به تمام ویژگیها و صفات گوناگون درونی و بیرونی او آشنایی دارد ، بهترین و کاملترین برنامه های تربیتی از سوی او نازل شده. ریشه اغلب آسیب ها در تربیت دینی این است که مربیان بدون توجه به مراحل رشد با شتابزدگی هر مطلبی را در هر سنی و به هر میزان، به هر کس در هر شرایطی منتقل میکنند، حال آنکه باید به اندازه و ظرفیت ذهنی و آمادگی کودک در هضم و جذب پیامهای تربیتی توجه شود. در این پژوهش از روش کتابخانه ای استفاده شده است. یافته های این مقاله این هست که در آموزش به خردسالان به مفاهیم انتزاعی نباید تاکید کرد بلکه باید از مفاهیم عینی استفاده کرد تا میشود مفاهیم دینی که انتزاعی هست رو به زبان خود کودکان و به طور عینی برای آنها شبیه سازی کنیم، که برایشان قابل درک باشد. در برابر سوالات زیاد آنها صبورانه و همراه با آموزش آنها برای جست و جو جواب سوالات خود و ایجاد علاقه و انگیزه در آنان بپردازیم. نتایج حاصل از پژوهش حاضر این است که از طریق الگو سازی مناسب و یادگیری مشاهده ای و ایجاد عادتهای مطلوب با استفاده از شعر و نمایش و بازی میتوان مفاهیم دینی را به کودکان پیش دبستانی آموزش داد .