نگاه تطبیقی به آزادی تجمعات و راهپیمایی ها در نظام حقوقی ایران و اسناد بین المللی

آزادی اجتماعات و راهپیمایی ها یکی ار ارزنده ترین آزادی هایی است که از قرن بیستم به بعد برای انسانها مورد شناسایی قرار گرفت. آزادی اجتماع یا حق آزادی اجتماع از جمله مهمترین حقوق بشر نسل اول به شمار می آید . که به طور گسترده ای در سطح بین المللی، منطقه ای و ملی در اسناد مختلف حقوق بشری در زمره حقوق مدنی و سیاسی به رسمیت شناخته شده است. این آزادی افراد را قادر می سازد تا با یکدیگر تجمع نموده و به طور جمعی مصالح و منافع مشترکشان را بیان نموده یا ارتقاء ببخشند و از آنها دفاع نمایند، چنین تجمعی میتواند به منظور پیگیری یا دستیابی به هدف مشترکی اعم از مسایل و موضوعات سیاسی، مذهبی، اعتقادی، اقتصادی، شغلی، اجتماعی ورزشی، فرهنگی یا حرفه ای باشد. بر اساس اصل ۲۷ قانون اساسی ایران، دو شرط »عدم حمل سلاح « و »عدم اخلال به مبانی اسلام « ضروری است. همچنین اطلاع دادن جهت برگزاری اجتماعات یا اخذمجوز از دیگر چالش ها و موانعی است که در این آزادی برای افراد متصور است. از سوی دیگر در این مقاله، آزادی اجتماعات در حقوق ایران مورد بررسی قرار گرفته و بطور ویژه به چالش های تحقق این آزادی در حقوق ایران از جمله: مسالمت آمیز بودن، مخل نبودن به مبانی اسلام و اخذ مجوز با توجه به اسناد بین المللی پرداخته خواهد شد.