اثربخشی آموزش شیوه های خود انگیختگی بر انگیزه درونی و بیرونی تحصیلی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش شیوه های خودانگیختگی بر انگیزه درونی و بیرونی تحصیلی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر اصفهان بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر اصفهان در سال ۱۳۹۹ شاغل به تحصیل بوده است. نمونه این پژوهش شامل دانش آموزان دختر متوسطه دوم در پایه دوازدهم شهر اصفهان که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۴۰نفر انتخاب شدند. به این صورت که به مدرسه ی شاهد یکی از مدارس در شهر اصفهان بوده، مراجعه شد و پرسشنامه انگیزه تحصیلی هارتر (۱۹۸۰) روی ۹۰ نفر از دانش آموزان دختر پایه دوازدهم که برای شرکت در جلسات آموزشی شیوه خود انگیختگی اعلام آمادگی کرده بودند، اجرا شد که ۴۰ نفر از دانش آموزان دختر پایه دوازدهم که نمره انگیزه تحصیلی کمتر از نقطه برش ( کمتر از نمره(۹۹ گرفته بودند، انتخاب و به دو گروه ۲۰ نفری تقسیم و هرگروه را بصورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شدند . گروه آزمایش از آموزش شیوه های خود انگیختگی استیو چندلر (۲۰۰۱) برخوردار شدند، ولی گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت ننمودند. پس از پایان دوره آموزش، مجددا پرسشنامه های مزیور اجرا شد که گروه آزمایش ۹ جلسه یک ساعته آموزش شیوه های خود انگیختگی دریافت کردند. نتایج نشان داد که شیوه های خود انگیختگی بر انگیزش درونی دانش آموزان در سطح p<۰/۰۱ تاثیر مثبت معنادار داشته و موجب افزایش آن شده است. شیوه های خود انگیختگی بر انگیزش بیرونی دانش آموزان در سطح ۰/۰۱< pتاثیر مثبت معنادار داشته و موجب افزایش آن شده است.