شیخ الرئیس ابن سینا و حکیم صدرالمتالهین و اختلاف نظر آن دو درباره عنایت الهی

عنایت علم حق تعالی به موجودات و نظام آنهاست و اینکه تمامی موجودات از احاطه علمیکه خداوند به آنها دارد پدید آمدهاند. عنایت از سنخ علم الهی است. بنیادیترین مسائل فلسفه و کلام در دنیای اسلام رابطه خدا و جهان که در حوزه اندیشه های انسانی عمری به درازای تفکر بشر دارد، می باشد . چرایی و چگونگی پیدایش نظام آفرینش ، تناقض نماهایی نظیر وحدت و کثرت ، حادث و قدیم، اراده و ضرورت علی، اول الاوائل، آخرالاواخر و ... اندکی از بیشمار مسائل فلسفی است که آرامش و قرار را از ذهن متفکران در طول تاریخ گرفته است. پیدایش دیدگاه های طبیعت گرایانه محض، پوچ گرایی سوفسطایی، اصالت انسان، تفکر خدامحوری و ده ها نحله فکری دیگر هر یک حاکی از تلاش مستمر و همه جانبه اندیشمندان برای تبیین ارتباط خدا و جهان است. در مقاله حاضر، با اشارهای بسیار گذرا به پیشینه بحث صفت عنایت الهی، به تبیین دیدگاه دو فیلسوف نامدار جهان اسلام شیخ الرئیس ابن سینا و حکیم صدرالمتالهین و اختلاف نظر آن دو در این باره و بیان کیفیت فاعلیت خداوند میپردازیم در نتیجه اساسی ترین تفاوت دیدگاه ابن سینا و ملاصدرا درباره عنایت الهی به نوع نگرش این دوفیلسوف درباره حقیقت علم برمیگرددکه در ادامه به تقصیل بیان کرده ایم.