مروری بر کارایی بازدارنده های شعله بی هالوژن برای پلی اولفین ها

پلی­ اولفین­ها از پرکاربرد­ترین دسته مواد پلیمری با مقاومت اشتعال­ پذیری کم هستند. امروزه، به­ کار­گیری افزودنی­ های بی­ هالوژن برای ایجاد خواص بازدارندگی شعله در پلی­ اولفین­ها، به­ دلیل مشکلات زیست­محیطی افزودنی­ های هالوژن­ دار، حائز اهمیت است. بازدارنده­ های شعله بی­ هالوژن به چند دسته تقسیم می­شوند که مهم­ترین آن­ها انواع برپایه فسفر، مواد معدنی، نیتروژن، سیلیسیم، بور و سامانه­های گرماتورمی هستند. در این مقاله، سازوکار عملکرد و کارایی هر یک از این عوامل بازدارنده شعله برای سامانه ­های پلیمری برپایه پلی­ اولفین­ ها بررسی شده­ اند. نتایج مطالعات نشان می­ دهند، برای دست­یابی به خواص مقاومت در برابر اشتعال مطلوب برای پلی­ اولفین­ها، به­ علت بازده نسبتا کم اکثر ترکیبات ض دشعله بی­ هالوژن، استفاده از مقدار­ زیاد آن­ها در فرمول­بندی محصول­ تولیدی لازم است که به افت قابل توجه خواص مکانیکی آن منجر می­شود. به­ منظور غلبه بر این مشکل، ترکیب افزودنی­ های بی­ هالوژن برای دست­یابی به اثر هم­افزایی، با هم استفاده می­شوند. براساس نتایج حاصل از مطالعات مشخص شده است، مناسب­ترین سامانه مکمل در کنار اکثر افزودنی­ های بی­ هالوژن برای رسیدن به اثر هم­ افزایی در ایجاد مقاومت اشتعال ­پذیری برای پلی­ اولفین­ ها، سامانه­ های گرماتورمی هستند. این اثر هم­ افزایی با سازوکار فاز جامد و تقویت پوشش محافظ در این فاز ناشی از وجود سامانه گرماتورمی ایجاد می­ شود.