زیست پلیمرها در درمان آسیب های عصب محیطی

امروزه یکی از بیشترین مراجعه­ های بیمارستانی و بالینی مشکلات دستگاه عصبی،مربوط به آسیب­های واردشده پس از حوادث است که زندگی آسیب­ دیدگان را دچار اختلال می­کند. طبق آمار ارائه­ شده، در آمریکا سالانه نیم­ میلیون جراحی به ­دلیل آسیب­ دیدن بافت عصب محیطی ثبت شده که هزینه آن­ها حدود ۵/۱ میلیارد دلار برآوردشده است. همچنین، در اروپا بیش از۳۰۰ هزار مورد و در سراسر جهان به­ طور تخمینی بیش از ۵ میلیون مورد آسیب واردشده به عصب محیطی سالانه گزارش شده است. تروما شایع ترین علت آسیب­ دیدگی اعصاب محیطی است و آسیب­های عصبی به­ طور مکرر باعث تحلیل عضله با کاهش سینگال­های عصبی می شود. آسیب­های متنوع عصبی می­توانند ناشی ازصدمه­ های فشاری،کششی و مکانیکی وشکستگی­ ها باشند. در این مقاله، روش­های نوین و زیست­ پلیمرهای به­ کاررفته در درمان آسیب بافت عصب محیطی بررسی می­شوند. به­ طور کلی، روش­های درمان بافت عصبی به دو دسته متداول پیوند­ی (خودپیوند، دگرپیوند و غیرخودی) و نوین مهندسی بافت با استفاده از لوله­های عصبی (لوله­ های عصبی زیستی یاخته­ زدایی­ شده و لوله­ های عصبی سنتزی یا مصنوعی) تقسیم ­بندی می­شوند. لوله­ های عصبی نیز به سه دسته کلی لوله­ های زیستی(پروتئین­ها و پلی­ساکارید­ها)،لوله ­های عصبی سنتزی (پلی­استر­ها، پلی­یورتان­ها و پلی­ال­ها)، لوله­ های عصبی ترکیبی و عصبی رسانا تقسیم­ بندی می­شوند که هر یک از این روش­ها به­ طور مفصل مرور می­شوند.