زبان در «وجود و زمان»
محل انتشار: دوفصلنامه هستی و شناخت، دوره: 0، شماره: 14
سال انتشار: 1387
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 231
فایل این مقاله در 13 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_HASPH-0-14_008
تاریخ نمایه سازی: 17 خرداد 1400
چکیده مقاله:
زبان در «وجود و زمان» به عنوان یکی از ساحات سه گانه وجود آدمی، در کنار «یافت حال» و «تفهم»، مطرح می شود. لذا هایدگر برای زبان، شانی هستی شناختی قائل می شود و از آنجا که هستی آدمی هستی مفتوح و گشوده به سوی عالم است، زبان نیز نقش گشایشگری و آشکار کنندگی دارد. هایدگر با این بیان می خواهد از تلقی رایج از زبان به عنوان وسیله ای برای انتقال احساس ها و مقاصد و اندیشه ها فراتر رود و نشان دهد که زبان وسیله ای در دست ما نیست. ما خود زبانیم، هستی ما هستی زبان مندی است. او همچنین زبان را با تفسیر و تاویل مرتبط می کند. در زبان چیزها تاویل / تفسیر می شوند و کلمات، وظیفه ای هرمنوتیکی و تفسیری بر عهده دارند. هایدگر زبان را آشکار کننده اشیاء و بنابراین مرتبط با حقیقت به معنای نامستوری می داند هر چند زبان روزمره ما که از اصل خویش دور افتاده است بیشتر پوشاننده موجودات است تا آشکار کننده آن ها.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمدجواد صافیان
عضو هیات علمی فلسفه دانشگاه اصفهان
مرضیه پیراوی ونک
دانشجوی دکتری فلسفه دانشگاه اصفهان
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :